In de ochtend zegt ze tegen hem dat hij moet opschieten
en zijn spullen moet pakken. Meestal antwoord hij dat ze zich met haar eigen
zaken moet bemoeien. Ze bedoelt het zo goed maar weet nog niet hoe mannen in
elkaar zitten. Of het ooit gaat komen, betwijfel ik. Gaandeweg hoop ik wel dat
ze leert er anders mee om te gaan. Of misschien ook juist wel niet. Want ze
heeft de gave om ze allemaal om haar vingers te winden. Ik hoop van harte dat
dat over een paar jaar toch minder zal zijn.
Hij houdt van haar. Niet een beetje maar een boel boel. Vanaf
de eerste keer dat hij haar zag. Verkocht was hij. Als zij met haar vingers
knipt, komt hij al bijna aanlopen, zeg maar. Oké, de laatste tijd wel
mopperend, maar toch. Hij kan haar niet weerstaan, en zij weet het. Ze voelt
het en maakt er zonder het zelf te beseffen dankbaar gebruik van. Dat doet ze
nu al meer dan tien jaar en het werkt nog steeds. Eigenlijk lijken ze wel op
elkaar. Zou het daar door komen, die klik? Is het dat je elkaar beter begrijpt
omdat je zelf het zelfde zou doen? En hoe kan het dan dat je dan zo vaak loopt
te kibbelen? Wonderlijk sla ik het tafereeltje van een afstandje gade. Vooral
niet mee bemoeien. Laat ze hun gang maar gaan, die twee.
Er tussen komen heeft geen zin, heb ik inmiddels gemerkt.
Dan keert het tij en is het twee tegen één. Dan spannen ze samen, het stel
tegen mij. Geen ontkomen meer aan, het doel voorbij. En dus laat ik ze lekker
kibbelen tot ik er genoeg van heb. Dan stuur ik ze simpel beide weg.
Ondertussen is in de auto het tij al weer gekeerd. Als
twee handen op één buik zijn ze in overleg. Ze vermaken zich met een
zelfbedacht spel en hebben de grootste lol. Het is net een stel. Een 20 jaar of
langer getrouwd koppel. In voor en tegenspoed. Ze delen lief en leed. En ik vraag
me af of dat ooit anders zal zijn. Ik hoop dat er over een paar jaar de ruimte
zal komen voor nog twee andere mensen. Ja het is net een echtpaar, het is een
echt paar. Het is echte liefde. Broeder-zuster liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten