Engelenboodschap

Ik geef je energie
om te leven lieve kind
zodat je vol kunt houden
en je je weg snel vindt.

Ik geef je mooie dromen,
die uit ons bestaan.
Om je de kracht te geven
steeds weer verder te gaan.

Op de rotonde

‘Ik blijf maar in kringetjes draaien’ zegt ze. Het is zondagmiddag en we zitten met een glas wijn op de bank. Ze vertelt en vertelt en ik luister en herken veel van wat ze zegt. ‘Ik kan mijn gedachten gewoon niet stoppen’ zucht ze ‘en ik word er zo moe van’. Ze lacht maar haar ogen doen niet mee. Maar ik weet hoe machteloos je je kunt voelen door je eigen gedachten.

Mijn vriendin zit op een rotonde in haar leven en weet niet meer welke afslag ze moet nemen. Besluiteloos loopt ze door, het ene rondje na het andere en hoe langer ze loopt hoe meer het haar duizelt. Niet raar natuurlijk als je bedenkt dat je op een rotonde in rondjes loopt. Ik neem nog een slok wijn en vraag me af of een mens eigenlijk wel op een rotonde wil zijn. In de plaats waar ik lang woonde, werd ooit bijna elk kruispunt vervangen door een rotonde. Om de doorstroom te bevorderen zo kopten de berichten in de krant. Doorgaan moeten we in de huidige maatschappij. En liefst steeds sneller.  Maar van wie eigenlijk? En zijn we gaan baas over ons eigen leven? Bepalen we zelf niet meer waar ze heen gaan en of we doorlopen of stil staan?

 ‘Wat kan er gebeuren?’ vraag ik en weet dat dat ze nu “alles” denkt.

‘Misschien moet je even stoppen’ opper ik, ‘gewoon even stil gaan staan.’ Ze kijkt me verbaasd aan. Stil gaan staan?  Maar… Ze stopt en denkt na. ‘Wat kan er gebeuren?’ vraag ik en weet dat dat ze nu “alles” denkt. ‘Er kan een file ontstaan’ help ik haar op weg, maar ach staat daar ons land elke dag niet vol van?’ Ze kijkt me schuin aan maar er is nog geen lachje te bekennen. ‘Er kan iemand op je botsen’ ga ik rustig verder. ‘Maar ach, deuken heb je nu ook al. Wie weet wat voor leuk moment het op kan leveren’. Langzaam zie ik haar ontspannen. In haar ogen zie ik haar gedachten vliegensvlug heen een weer gaan.

De rotondes in mijn vorige woonplaats zijn inmiddels weer vervangen voor kruispunten. En een is voorzien van een rotonde boven het kruispunt, voor fietsers die gewoon af kunnen stappen en het hele kruispunt een rustig kunnen overzien. En eigenlijk is dat wat we in ons leven misschien ook wel moeten doen. Af en toe eens even stil staan. Wachten voor het rode licht en kijken of je inderdaad nog de goede kant op gaat. Je keuzes duidelijk en helder moeten nemen in een ‘ga ik rechtsaf, linksaf of toch rechtdoor?’. Bewuster dan op een rotonde waar we volgens de Tom Tom geen kant meer op gaan maar een eerste, tweede, derde of andere afslag nemen. Waar we te makkelijk weer gewoon omdraaien, zonder moeite, zodat we te laat zien dat we te snel omgedraaid zijn en beter nog even door hadden kunnen gaan.

En ach wat kan je gebeuren? Stel je blijft even te lang stil staan. Stel dat je levenslicht inmiddels op groen staat en jij staat nog even stil. Wie zal er gaan toeteren en waarom? Hooguit kan het leven van anderen ook even stil staan. Krijgen zij ook even de tijd om te overwegen waar ze staan en of ze inderdaad die kant wel op willen gaan. 

Een hoger doel

Aan het strand stil en verlaten

streek een zeemeeuw neer.

Niet voor de allereerste

en niet voor de laatste keer.

Voor hij zijn vleugels weer spreidt

om zijn weg te volgen,

raakt zijn doel nooit kwijt.

Hoger zal hij vliegen

elke dag iets meer.

Doorzetten, verder gaan,

al doen zijn vleugels soms zeer.

Want boven is het mooier,

zoveel mooier dan je denkt.

Waar liefde energie is

en alles vreugde schenkt.

Waar de pijn is opgelost

in een tijdloos bestaan.

Waarvan je nu alleen dromen kunt

tot ’t tijd is om te gaan.

De kracht van de liefde

Als ik aan je denk,

denk je dan ook aan mij?

Als ik aan je denk,

kun je dat dan voelen?

Als ik aan je denk,

voel je je dan blij?

Is dit wat ik voel

wat ze met liefde bedoelen?

Ik wens…

‘Je krijgt waar je om vraagt’ zegt hij. Ik knik en staar voor me uit. Ik weet wat hij bedoelt. Je gedachten zijn sterk, sterker dan je ooit zal kunnen vermoeden. Duizenden gedachten vliegen door mijn hoofd. En elke gedacht zend een wens. ‘Niet zeggen dat je moet loslaten, want dan pak je het juist vast’. Ineens begrijp ik waarom mijn gevoel zich altijd zo verzet tegen het ‘moeten loslaten’. Nergens  gaan zoveel gedachten naar toe dan naar dat wat je  moet waar je niet aan toe bent. ‘Focus op iets anders dat je wil’ is zijn advies. Dan gaan je gedachten weg van dat wat je los wil laten.

Het lijkt zo simpel en misschien is het dat ook wel. Maar op dat moment vliegen de gedachten door mijn hoofd. Ik probeer ze op een rijtje te zetten of onder controle te krijgen. Ik zou toch beter moeten weten. Het leven is een leerproces en we krijgen dat wat we nodig hebben. Soms ben ik daar blij om maar soms toch echt ook minder. Zie ik niet wat het mij gaat brengen en misschien is dat het wel. Ik hoef het niet altijd te zien. Nog meer dan ik al doe moet ik gewoon vertrouwen. ‘Niet jezelf afsluiten’ zegt hij, ‘maar vanuit je hart naar buiten gaan. Dan bouw je een natuurlijk muurtje dat alles bij je vandaan zal houden’. Ik kijk over het water en visualiseer. Leven in het nu, want alleen nu telt.

Ik wens dat kanker verdwijnt uit onze samenleving

Als ik een paar dagen later schrijf: “ik hoop dat deze eerste dag van jouw nieuwe jaar een goed begin is geweest om er een gelukkig, liefdevol en ‘rustig’ jaar op te laten volgen’, besluit ik tegelijk dat het mijn eerste dag om actief met mijn wensen aan de slag te gaan en dat ik elke dag mijn wensen op ga schrijven. Want inderdaad toen ik het twee jaar geleden druk had, wilde ik rust. Maar toen de rust kwam, was dat in weinig opdrachten voor werk. Rust dus, maar niet de rust die ik bedoelde. Foutje! Verkeerd omschreven, verkeerd gevraagd. Dus wilde ik toen meer werk en dat kreeg ik. De afgelopen maanden werk ik elke dag, avond en het weekend. Rust zou ik willen roepen maar dan besef ik dat ik iets specifieker zal moeten zijn.

Die avond pak ik het schriftje dat ik een maand geleden van mijn dochter kreeg en begin met schrijven. De eerste dag nog wat onwennig maar het went al snel. Je kan onuitputtelijk wensen, herinner ik me uit ‘The Secret’. Dus begin ik vol overgave aan mijn wensenlijst. ‘Ik wens meer evenwicht tussen drukte en rust, tussen werk en privé, tussen alleen en samen. Ik wens weekenden met tijd voor hobby’s en werkdagen met werk voor mooie opdrachten. Ik wens dat het goed gaat met de kinderen, op school, thuis, in hun relaties met vrienden en met mij. Dat ze goede cijfers halen en veel lol hebben en zich gelukkig voelen.

Ik wens dat mijn bedrijf een mooi stabiel product neerzet dat de oplossing is voor velen. Dat er veel gebruikers komen en dat iedereen die er aan meewerkt er in alle opzichten rijker van zal worden. Ik wens liefde en geluk en tijd kunnen spenderen aan de dingen die mij blij maken. Ik wens een gelukkig gezin met mijn lieve kinderen en een lieve zorgzame mooie man die van mij houdt. Ik wens een thuis om samen te komen vol warmte en gezelligheid. Ik wens dat de mensen om mij heen gelukkig zijn.

Ik wens dat het boek waarvan ik droom uitgegeven zal worden en dat ik nog vele verhalen mag schrijven. Ik wens gezondheid voor mij, mijn kinderen en iedereen om mij heen. Ik wens dat kanker en andere dodelijke ziektes te genezen zullen zijn en verdwijnen uit onze samenleving. Ik wens en kies om te leven op mijn gevoel en liefde en zo altijd de juiste keuze te maken.

Ik wens dat ik jou zal inspireren om ook te wensen… dus wat wens jij?