‘De geur van broodjes in de oven’ zegt hij ‘koffie en
klassiek muziek op de achtergrond’. De
stem op de radio gaat over in muziek. Een filmfragment van vroeger? Ik weet
eigenlijk niet waar ik het van ken maar het geeft me een warm gevoel. Mijn zoon vertelt ondertussen een heel ander
verhaal waar ik gek genoeg tegelijk naar kan luisteren.
De radio staat afgestemd op radio 2 waar Schiffers het zondagochtend gevoel probeert te vangen. Ik breng mijn zoon naar zijn werk.
Beloofd gisteravond toen hij met mij ‘op stap’ was. Voor wat hoort wat en
belofte maakt schuld. Ook als je laat thuis komt, de klok verzet wordt en het
weekend is. Het geeft me eigenlijk een heerlijk gevoel dat ik de wekker vroeg
gezet heb en hem op tijd heb kunnen wijzen op het uur dat hij vannacht gemist
heeft.
‘Gek he,’ zeg ik tegen hem als ons gesprek stil valt en
ik de muziek nog hoor, ‘mijn eerste reactie is dat ik dat herken. De klassieke
muziek in huis en de kop koffie. Het geeft me het warme gevoel van de rust en
geborgenheid van vroeger. Maar ik bedenk me bij mij thuis nooit klassieke
muziek opstond.’ Mijn zoon kijkt me verbaasd aan en ik vraag me af waar dit
gevoel dan vandaan komt.
Als ik hem gedag heb gezegd en beloofd dat ik hem
vanavond om 18.00 uur weer kom ophalen, gewoon omdat het kan, rij ik in
gedachte terug naar huis en denk ik na over dat gevoel. Ik zie mezelf aan de
koffie terwijl de muziek klinkt. Geen beeld, alleen het gevoel van vroeger en
de rust die het me geeft. De geur van broodjes ken ik ook maar associeer ik met
een ander tijdperk. De tijd dat de
kinderen klein waren, rumoerige gezelligheid in huis. Die kan ik herleiden.
Thuis zoek ik op Spotify de muziek van ‘mijn vroeger’ wat
‘mijn vroeger’ dus eigenlijk helemaal niet is. Ik steek een kaarsje aan en zeg
gedag tegen mijn oma. In de wierooklade zoek ik naar de geur amber. Kom maar op
met dat zondagochtend gevoel. Ik giet water op de koffie in de cafetiere en de
geur vermengd zich met de wierook. Dan pak ik broodjes uit de kelder en doe de
oven aan. De herinneringen van mijn kinderen zijn het gevoel van vandaag. Ik
besef dat ik vandaag mede hun herinneringen voor later maak. Zorgvuldig bedenk
ik welk gevoel ik ze mee wil geven. Hoe wil ik graag dat ze hun jeugd
herinneren.
Daarna kruip ik achter de laptop en begin te schrijven.
Als ik even later een kort gesprekje op what’s app voer, lopen spontaan de
tranen over mijn wangen. ‘Zondagochtend gevoel’ lees ik op mijn scherm en ik app
een foto van de eerste zinnen van mijn blog. Hoeveel geluk kun je voelen? Geraakt
word ik als ik luister naar het lied dat Spotify voor mij uitgezocht heeft toen
ik ‘zondagochtend gevoel’ aanklikte. ‘Ken je mij, wie ken je dan’ zingt Trijntje.
Ik weet niet waar het vandaan komt, het is net als het gevoel van vroeger dat
beredenerend mijn herinnering niet zou kunnen zijn.
Dan laat ik het piekeren
over waarom en hoe los. Trijntje zingt verder: ‘Ken je mij, wie ken je dan?’ En
ik weet, jij lieve schat kent mij blijkbaar beter dan ik kan begrijpen.
